Creepypasty

Izabela pewnego ciepłego ranka wybrała się ze swoją córeczką na zakupy do pobliskiego sklepu. Mała blondyneczka była bardzo ucieszona , podskakiwała radośnie trzymając matkę za rękę. Od samego rana, odkąd tylko się obudziła, mała Zuzia myślała tylko o jednym. Chciała lizaka. Bardzo, i to bardzo marzyła o słodkim lizaczku chupa-chups, smacznej kulce na białym patyczku. Tak. Weźmie w sklepie lizaczka. Lubi je.
Kobieta z córką weszły razem do sklepu. Mała od razu zauważyła stojak na lizaki. Bardzo się ucieszyła, podbiegła do niego i ostrożnie wyciągnęła swojego ulubionego lizaka - o smaku arbuzowym. Obróciła się, aby powiadomić mamę o kupnie chupa-chupsa. Ale jej już nie było, więc dziewczynka zdecydowanym krokiem pomaszerowała do kasy.
- Cześć proszę pani! Wiesz, że sama kupuję zakupy? - Radośnie pokazała jej lizaka i dała do ręki. Ta szybko skasowała upragnioną słodycz i powiedziała:
- Siedemdziesiąt groszy się należy. - Zuzia popatrzyła na pulchną sprzedawczynię i szepnęła z łzami w oczach:
- Ale ja nie mam... - I się rozpłakała.Zauważyła mamę. Biegła do niej z koszykiem, w którym było kilka warzyw, mleko i kiszka.
- Bardzo panią przepraszam za moją córkę, jest jeszcze mała i niewiele rozumie... - Szybko zapłaciła za zakupy i szarpnęła Zuzię. Płacząca dziewczynka siłą została wyprowadzona ze sklepu. Zostawiła lizaka. Zuzia zostawiła lizaka na ladzie sklepowej. Jej lizaka. To jej lizak. Mamusia jest niegrzeczna. Trzeba jej zrobić karę. Tak. Mamusia jest niegrzeczna...

Izabela robiła gołąbki. Specjalnie rano poszła z córką po kapustę do pobliskiego sklepu, aby je jej zrobić. Zuzia uwielbiała gołąbki, potrafiła nawet zjeść trzy na raz! Właśnie , gdzie jest jej kochana córeczka?
- Mamusiu, chodź! Chcę ci coś pokazać! - Kobieta usłyszała nawoływanie z piwnicy. Szybko zbiegła po schodach i zobaczyła swoją córeczkę stojącą obok dużego stołu, który niegdyś stał w jadalni. Była bardzo blada...
- Mamusiu, proszę, pobawmy się przez chwilę. Połóż się na stole, dobrze? - Zdziwiona kobieta położyła się na stole, i czekała, co jej skarb wymyśli dalej. Poczuła, że ktoś zawiązuje jej prawą rękę sznurem.
- Córciu, po co zawiązujesz mi rączki do blatu? Nie będę mogła zrobić ci gołąbków... - Izabela próbowała wyrwać swoją rękę z żelaznego uścisku liny.Nie udało się jej. Z przerażeniem zobaczyła, że wszystkie kończyny ma przywiązane do czterech kantów stołu, jest prawie naga a nad nią stoi jej blondwłose złotko... Z nożem kuchennym w małej rączce.
- Zuziu, co ty wyrabiasz!? - Dziewczynka zbliżyła się do jej głowy i zaczęła ścinać jej piękne, jedwabiste włosy. Izabela przypomniała sobie, że Zuzia też chciała takie mieć, tylko że długie włosy by się jej nie zmieściły zimą do czapeczki... Nagle poczuła ból w lewym nadgarstku.Powoli obróciła głowę i... jej oczom ukazał się straszliwy widok. Zuzia dosłownie odkrajała jej dłoń. Szybko sunęła nożem w te i spowrotem, w te i spowrotem... Jej piękna sukienka była poplamiona jasnoczerwonym płynem tryskającym z jej odcinanej dłoni. Ból , jaki czuła był nie do opisania. A pochodził z dwóch źródeł. Pierwszym była jej dłoń, a drugim widok swojego sreberka, które właśnie z uśmiechem na ustach odkroiła jej rękę. Usłyszała plaśnięcie, gdy dłoń opadła na podłogę. chciała podnieść okaleczoną kończynę, aby mniej krwi wyciekało z rany, jednak jej się nie udało - gruba lina była przewiązana wokół jej łokcia. Zuzia podniosła zakrwawioną dłoń z podłogi i włożyła ją matce do ust.
- Mamusiu, jedz gołąbka, tak. Dobry zrobiłam sos pomidorowy? - Z oczu Izabeli lały się strumienie łez. Jak jej córeczka mogła robić tak straszne rzeczy? poczuła ból na policzku. Drugi raz, trzeci czwarty. Czuła ciepłą ciecz spływającą z twarzy...
- Widzisz? Zmieszałam wodę z sokiem truskawkowym, będzie go więcej! - Dziewczynka rozchichotała się, podchodząc do stóp matki. Tym razem w dłoniach miała ogromny sekator. Izabela wiedziała, co teraz się stanie...
- Zawsze chciałam mieć tak pomalowane paznokcie jak ty... Mogę je włożyć do pudełeczka? Mamusiu, pozwolisz mi? - Z tymi słowami ucięła mały palec u prawej stopy. Izabela krzyknęła przeraźliwie i znów opadła na stół. Zuzia po kolei, powoli i równo ucinała każdy palec Izabeli, nucąc "Wlazł kotek na płotek" i za każdą zwrotką ucinając następny. Ledwo żywa ze zmęczenia kobieta popatrzyła na swoje stopy... Nie miała ani jednego palca. Dziewczynka znów podeszła powoli do twarzy matki.
- Chcesz z bliska zobaczyć swoje paluszki? - Wyciągnęła zakrwawiony duży palec i z całej siły dźgnęła nim matkę w oko. Takiego bólu kobieta nie mogła wytrzymać. Zamknęła zdrowe oko i nie widziała już nic...
Obudziła się, nie czując żadnego bólu. Pomyślała, że to sen, zanim nie zobaczyła swojej córki poplamionej jej krwią z domestosem w ręce.
- Zawsze nie pozwalałaś mi dotykać tej zielonej buteleczki. Chcę sprawdzić, dlaczego! - Odkręciła butelkę i wylała całą zawartość na zdrowe oko Izabeli. Kobieta zawyła z bólu. Jeszcze nigdy nie czuła takiego pieczenia.... Widziała tylko czerń... Usłyszała głos swojej jedynej córki:
- A teraz pobawimy się w rozcinanie kurczaka.. - Poczuła zimne ostrze na swoim ciele.
Zuzia powolnym, precyzyjnym ruchem rozcięła brzuch z którego zaczęła sączyć się gęsta, ciemno czerwona ciecz.
- Nadal nie będziesz chciała mi kupić lizaczka - tupnęła zezłoszczona dziewczynka.
- Yyyh... Kupię... Tak... Zuziu.. kochanie... odłóż nóż... kupię... - z ust matki Zuzi wypłynęła ciepła krew.
- Kłamiesz! - blondynka bez wahania wepchnęła rękę w ranę. Z ironicznym uśmiechem na ustach wzięła w garść wnętrzności i szarpnęła wybuchając szaleńczym śmiechem.
Kobieta w spazmach bólu krzyknęła ale zaraz umilkła. Umarła.
Zuzia jako, ze była dzieckiem bardzo rozrywkowym i zawsze kończyła zabawę jako zaczynała powiesiła już matkę za jelita na drzewie, ale chciała więcej. Z bladymi, zakrwawionymi rączkami i sukienką zapukała w drzwi domu sąsiada...

Wracając ze szkoły wstąpiłem na okoliczny targ. Czasem można tu dostać fajne rzeczy za bezcen. Moją uwagę przykuł niewielki stragan z pirackimi grami video. A raczej nie tyle stragan, co sprzedawca, usilnie próbujący wcisnąć ludziom jakąś grę. Podszedłem do niego - od razu wcisnął mi w ręce niechlujnie zapakowaną płytę, na której było tylko nieudolnie narysowane markerem logo Playstation i napis "SAVE ME". "Uratuj mnie"? Nigdy o takiej grze nie słyszałem... Zapytałem gościa, na czym ta gra polega, ale on zrobił tylko przerażoną minę, po czym w mig zwinął swój stragan i uciekł. Dziwne... Ale przynajmniej miałem tę płytę za darmo, koleś zapomniał nawet, że powinienem mu zapłacić.

Wróciłem do domu. Matki i ojca nie było, zastałem tylko młodszego brata słuchającego muzyki.
- Gdzie rodzice?
- Ojciec w pracy, znów siedzi cały dzień na budowie. A matka poszła na zakupy.
Cieszyłem się, praktycznie całą chatę miałem dla siebie. Poszedłem do swojego pokoju, włączyłem konsolę i wrzuciłem do niej tajemniczą płytkę "SAVE ME". Ekran zaczął dziwnie migać, a po chwili pojawił się tytuł gry. Czerwone litery na czarnym tle wyglądały tak, jakby były napisane krwią, a muzyka lecąca z głośników nie była zbyt przyjemna.

Wszedłem w menu gry. Ku mojemu zaskoczeniu, składało się ono tylko z jednej opcji "Start". Potem zobaczyłem napis "Pozostałe życia: 4". Zaintrygowało mnie to, że wszystkie napisy w grze, oprócz tytułu, były w języku polskim.

POZIOM 1.

Postać gracza znajdowała się na placu budowy. Celem misji było zdobycie sejfu z pieniędzmi znajdującego się na samym szczycie bardzo wysokiego rusztowania. Skojarzyło mi się to z moim ojcem - nienawidził pracować, marzył tylko o ogromnej kasie... Zresztą samo miejsce akcji gry też mi się wydawało znajome - mój ojciec pracował na budowie po drugiej stronie ulicy.
Największy szok jednak przeżyłem, gdy zobaczyłem postać, którą miałem sterować. Wyglądała zupełnie jak mój ojciec! Ten wąsik, okulary, charakterystycznie zadarty nos, tatuaż z orientalnymi motywami na prawym ramieniu...
Zacząłem grę. Postać żwawo i sprawnie wspinała się na kolejne poziomy rusztowania. Wydawało się to proste - jeszcze tylko kilka pięter dzieliło mnie od zdobycia sejfu. Nagle w grze zerwał się silny wiatr. Poziom trudności podskoczył ostro w górę. Niestety, rusztowanie nie wytrzymało naporu wiatru i zawaliło się na ziemię. Postać w grze straciła swoje pierwsze życie.

Po chwili za oknem usłyszałem potworny łomot. Wyjrzałem na zewnątrz sprawdzić co się dzieje. Na budowie naprzeciwko widać było ogromny tuman kurzu, stertę gruzu, jakieś pręty... Słychać było głośne krzyki... Mój ojciec akurat wstawiał okna na wysokości siódmego piętra budowanego bloku, gdy całe rusztowanie przechyliło się i runęło na ziemię. Nie miał najmniejszej szansy, żeby to przeżyć... Byłem w szoku.
Nagle usłyszałem za sobą dziwny odgłos, jakby ktoś pisał na maszynie. Na ekranie telewizora pojawiały się napisy:

"Masz jeszcze trzy szanse, aby ich uratować. Możesz wyłączyć grę, ale wtedy zginiecie wszyscy od razu. Razem z tobą. Czy chcesz kontynuować?"

Trzęsąc się ze strachu wróciłem do konsoli i wybrałem opcję "Tak".

POZIOM 2.

Według wyświetlanego na ekranie opisu, należało iść cały czas przed siebie, walcząc z przeciwnikami. Czyli po prostu klasyczna nawalanka. I znów przeżyłem szok po ujrzeniu postaci... Kobieta, którą sterowałem wyglądała jak moja matka!
Ta gra jest przeklęta...
OK, idziemy... Akcja gry rozgrywała się na ulicach jakiegoś dużego miasta. Pierwszy przeciwnik padł po dwóch ciosach. Pojawiło się kilku następnych, jednak również oni dostali tęgie lanie. Końcówka etapu miała miejsce w wąskiej, ciemnej uliczce, gdzie czekał główny przeciwnik - zamaskowany bandzior uzbrojony w nóż. Walczyłem z nim do upadłego, jednak skubany był o wiele szybszy i zwinniejszy. Nagle zaszedł moją postać od tyłu, powalił ją na ziemię i po krótkiej szamotaninie wbił nóż w serce.

Wtem do pokoju wpadł mój brat, cały zapłakany.
- Mama nie żyje! Jacyś bandyci napadli ją na uli...
Nie dokończył, ponieważ zobaczył na ekranie scenę śmierci bohatera gry. Na ten widok nogi mu się ugięły w kolanach i zemdlał w progu mojego pokoju.
Ocuciłem go i znów usłyszałem dźwięk maszyny do pisania. Patrzyliśmy razem na pojawiający się na ekranie tekst:

"Zostały ci już tylko dwie szanse. Pamiętaj... Gdy przerwiesz, zginiecie wszyscy. Grasz dalej?"

- Nie graj w to! Ta gra nas wszystkich wykończy!
Ja jednak postanowiłem spróbować dalej.

POZIOM 3.

Opis wskazywał na grę podobną do klasycznego "Froggera". Należało przedostać się z jednej strony autostrady na drugą, uważając na pędzące samochody. Zrobiłem zbliżenie na bohatera tej misji - to był mój brat...

Jeszcze nigdy nie widziałem go aż tak przerażonego. Wybiegł z pokoju wrzeszcząc wniebogłosy i uciekł z domu. Ja tymczasem zacząłem grę - może chociaż jego uda mi się uratować...
Udało mi się bez problemu przejść przez pierwszy pas autostrady. Na drugim niewiele brakowało, a wpadłbym pod szybko jadący wóz sportowy. Trzeci, czwarty, piąty... Cholera, te samochody jadą coraz szybciej! Spociłem się, moje palce już ledwo wyrabiały... Niestety. Na ostatnim pasie postać weszła wprost pod koła tira. Byłem załamany, obawiałem się najgorszego...

Zza okna rozległ się odgłos pisku opon, a potem huk. Bałem się wyjrzeć na zewnątrz. Gdy już się trochę opanowałem, moim oczom ukazał się przerażający widok... Na poboczu stała ciężarówka z włączonymi światłami awaryjnymi, a na środku ulicy leżały niemalże przecięte na pół zwłoki mojego brata. Leżał w ogromnej kałuży krwi. Tego już było za wiele.
Zacząłem płakać. Już miałem wyłączyć tę cholerną grę, gdy nagle znów usłyszałem odgłos maszyny do pisania.

"Nie udało ci się ich uratować. Ale masz jeszcze jedną, ostatnią szansę. Zapamiętaj tylko, że po wyłączeniu gry od razu zginiesz. Grasz dalej?"

Miałem już tego dość, moje nerwy już były na wyczerpaniu... Jednak ostatkiem sił podszedłem do konsoli i wybrałem "Tak".

POZIOM 4.

Ostatnie zadanie polegało na rozwaleniu skrzyń znajdujących się w pewnym starym domu i zebranie ukrytych w nich przedmiotów. Tym razem postać w grze była moim lustrzanym odbiciem. Przełknąłem ślinę i zacząłem grać.

Bohater gry znalazł się w opuszczonym, zrujnowanym domu. Było ciemno, wszędzie łaziły pająki i inne robactwo, słychać było też jakiś niski, mocno zniekształcony głos. Nie zrozumiałem co on mówi , wyraźnie można było usłyszeć jedynie moje imię. Zobaczyłem przed sobą pierwszą skrzynię. Rozwaliłem ją i zebrałem ukryte monety. Im dalej szedłem, tym więcej takich skrzyń było, ale - co dziwne - ten zniekształcony głos stawał się coraz bardziej intensywny. Doszedłem do drzwi z tabliczką "Wchodzisz na własną odpowiedzialność".
Wszedłem. Zapadła głucha cisza, głosy ustały, a drzwi za mną same się zamknęły. Byłem uwięziony, nie wiedziałem co mam robić. Po chwili zobaczyłem na ekranie dwa paski energii, podpisane GRACZ i WRÓG. Dziwne... Jedyne co widziałem w tym momencie, to mój bohater na czarnym tle. Wtem rozległ się przeraźliwy wrzask i zobaczyłem, jak niewyraźna, biała postać ze świecącymi czerwonymi oczami pędzi w stronę mojego wirtualnego odbicia. Nie zdążyłem nic zrobić - biały stwór złapał mojego bohatera i go udusił. Mój pasek energii spadł do zera. Na ekranie pojawiły się dziwne zakłócenia. Nie słyszałem już odgłosu maszyny do pisania, zamiast tego do moich uszu docierały coraz głośniejsze dźwięki kroków, które nagle ustały. Odwróciłem się - za mną stała biała, niewyraźna postać ze świecącymi, czerwonymi oczami...

Krąży plotka, że jeśli zrobisz komuś zdjęcie, schwytasz w nim czyjąś duszę. Ale co będzie, jeśli nagrasz czyjś głos? Ten dziennik i kaseta zostały znalezione u mężczyzny, który zginął w dość nietypowy sposób. Jego oczodoły były tylko czarnymi dziurami, a szczęka wyglądała na złamaną, więc usta były szeroko otwarte. Miał również dziwne znamię na ramieniu, jakby ktoś go zadrapał.

18 czerwca, 2009

Kupiłem ten dyktafon w lokalnym lombardzie razem z czystymi kasetami do niego! Jestem podekscytowany, ponieważ zostałem zaproszony do domu mojego przyjaciela, w którym ponoć straszy. Mam zamiar to sprawdzić, a przy okazji zorientować się, czy dyktafon działa tak, jak powinien.
To dziwne. Z jakiegoś powodu, nie działa. Naciskam przycisk nagrywania, ale nic się nie dzieje. Dyktafon zachowuje się, jakby na taśmie było nagrane coś wcześniej. To jest tylko jedna z trzech taśm, które nadają się do tego szajsu. Mam dosyć klikania „Play”, pomimo tego, że nic się nie słychać na nagraniu. Nawet żadnego oddechu. No cóż, lepiej się już położę. Jest późno.

19 czerwca, 2009

Gdy słuchałem tych taśm, przekonałem się, że jednak jest już coś na nich nagranego! To głos... nucący. Brzmi jak głosik nucącej dziewczynki. Nie brzmi dla mnie jakoś znajomo. Po prostu wydaje mi się, że ta dziewczynka jest z czegoś bardzo zadowolona. Cóż, muszę iść do sklepu i kupić kilka rzeczy na dziś. Robota mnie wzywa i na dodatek mówi, że jestem chyba zwolniony. Cudownie... Chyba lepiej wyjmę tę taśmę z dyktafonu. Nie chcę, by nagrało się na niej coś innego.

20 (19?) czerwca, 2009

Jest już 20 czerwca, dlatego że jest 1 nad ranem. Zbudziły mnie jakieś dźwięki, źródło których musiało znajdować się w moim pokoju. Zorientowałem się, że to tylko mój nowy dyktafon z taśmą w środku. Widocznie musiałem włożyć ją do środka, po tym jak chciałem posłuchać jej jeszcze raz. Wracam do łóżka.

20 czerwca, 2009

Od prysznica zacząłem mój och-jakże-cudowny dzień wolny od pracy. Czułem, jakby ktoś mnie obserwował. Sprawdziłem to i nic nie znalazłem. Szukałem poruszających się cieni, zmian w moim własnym, lustrzanym odbiciu. Wszystko było tak, jak można to zobaczyć w pierwszym lepszym horrorze. Ale to tylko mnie podenerwowało. Wtedy znów... wydarzyło się coś dziwnego, kiedy wychodziłem spod prysznica. To był chichot dziewczynki. Myślę, że to wszystko z przepracowania.

21 czerwca, 2009

To wszystko staje się tak chaotyczne... mam tu na myśli wielki, cholerny bałagan... Widzę cienie, kiwające się w przód i do tyłu w moim przedpokoju. Znalazłem trochę jakiegoś czerwonego płynu w mojej kuchni. Zaczynam słyszeć głos tej małej dziewczynki nawet bez taśmy włożonej do dyktafonu! Przysięgam, słyszę jak mówi „1,2, Idę po ciebie...” (W oryginale było „1,2, I'm coming for you”, a tu jakoś tak średnio się rymuje przyp. Tłum.). To jest jak jakaś chora zabawa!

22 czerwca, 2009

Wreszcie znalazłem swój dyktafon! Wciąż słyszę jej głos dochodzący z przedpokoju! Jest ciemno. Nie mogę nic zobaczyć. Słyszę też czyjś oddech. Nie, nie jest mój. Nie wiem jak z tego wybrnę, ale wiem tylko jedną rzecz... Muszę zniszczyć tą cholerną taśm...

Nagranie urywa się. W znalezionych przy zwłokach mężczyzny notatkach widoczna jest litera P, napisana ołówkiem, a zaraz pod nią słonecznik, narysowany jakby dłonią 8-letniego dziecka.